Lang leve de gezondheidszorg

Ik ben weer even helemaal genezen van de gezondheidszorg! Mijn vader ging drie weken geleden naar het ziekenhuis voor een kijkoperatie. Inmiddels is hij gisteren voor de 4e keer geopereerd omdat er van alles is misgegaan en is hij zieker dan ooit tevoren.

In ieder beroep worden wel fouten gemaakt, tenslotte zijn we allemaal mensen. Maar toch lijkt het er vaak op dat artsen in de reguliere gezondheidszorg nagenoeg onkwetsbaar zijn. Fouten die door artsen worden gemaakt, hebben vaak grote gevolgen maar worden in de meeste gevallen niet toegegeven. Gebrek aan openheid, veelal onder het mom van beroepsgeheim of waarborgen van de privacy van de patiënt, heeft het erkennen van fouten in de weg gestaan. Procederen ertegen is vaak een lange weg met weinig zicht op een positief resultaat.

40.000 fouten per jaar
Dat er veel medische missers voorkomen blijkt alleen al uit het enorme aantal hits na een zoekopdracht op internet. Er zijn genoeg voorbeelden te vinden. Uit onderzoek blijkt dat één op de 20 sterfgevallen in ziekenhuizen voorkomen had kunnen worden. Per jaar overlijden naar schatting 1700 mensen aan medische fouten en leiden ca. 40.000 fouten per jaar tot ziekenhuisopnames. Trekken we deze berekening door dan betekent dat er een compleet ziekenhuis in Nederland nodig is om alle medische missers te herstellen!

Op de fiets naar het ziekenhuis
Met goede moed stapte mijn vader begin november op een vrijdagochtend op de fiets om naar het ziekenhuis te gaan. Het ging immers over een kijkoperatie. Even kijken en daarna weer op de fiets terug naar huis. Dat hij daar wat al te simplistisch over had gedacht bleek achteraf. Voor hij het wist was zijn galblaas verwijderd en was hij klaar om weer naar huis te gaan. Maar op de fiets terug was voor deze bikkel toch wat teveel van het goede.

Zonder enige voorbereiding, laat staan thuiszorg achteraf, werd mijn vader het weekend in gestuurd. Eigenlijk heeft hij, sinds de dood van mijn moeder, niet veel op met ziekenhuizen. Het liefst wil hij er niets mee te maken hebben, maar soms is het onvermijdbaar. Deze houding heeft als neveneffect dat hij niet goed luistert. Of hem vertelt was wat er ging gebeuren kunnen wij niet meer constateren, maar een volgende keer gaan wij dus gewoon vooraf met hem mee.

Dyslexie

Na een week thuis creperen van de pijn en door de huisartsenpost uitgemaakt voor “lastig” belandt hij alsnog in het ziekenhuis. Inmiddels drie weken later en totaal 4 operaties verder, 17 kg zwaarder van het vocht en een ritssluiting van boven naar beneden, is hij een compleet wrak met allerlei slangen die zijn lijf in- en uitgaan.

Tijdens mijn bezoek bekijk ik de indrukwekkende hoeveelheid toeters en bellen aan zijn lichaam en ontdek op de twee morfinespuiten die aan zijn bed hangen de naam Verbrugge, terwijl onze familienaam toch echt Verburg is. Samen met mijn man ga ik op zoek naar een verpleegkundige om verhaal te halen over de naamsverwarring. Tot onze ontsteltenis krijgen wij te horen: “Ja, dat kan kloppen, er werkt iemand met dyslexie op de afdeling.” Wij zijn perplex!

Meer openheid
Angstaanjagend als je nadenkt over de hoeveelheid incidenten. Voor ons staat vast: in dit ziekenhuis kan nog een hoop verbeteren. Arts en filosoof Bert Keizer wijt gebrek aan openheid aan de hooghartige en afstandelijke houding van artsen. Met het praktijkvoorbeeld van mijn vader bij de hand kunnen we eerder verbaasd zijn dat het in de meeste gevallen gewoon wel goed gaat. Door de aandacht die het onderwerp de laatste jaren heeft gekregen is gelukkig ook het besef aan het toenemen dat het anders moet en dat meer openheid gewenst is. In een onlangs verschenen boekje geven artsen hun fouten ruiterlijk toe.

Terwijl ik dit zit te schrijven moet ik ook constateren dat het vandaag op de kop af 15 jaar geleden is dat mijn moeder in hetzelfde ziekenhuis is gestorven aan kanker. Ik hou mijn hart vast en hoop dat mijn vader binnenkort, weliswaar niet op de fiets, het ziekenhuis levend en wel kan verlaten.